Mensen
Het eerste dat opvalt in het werk van Yves zijn de mensen. Ze komen in bijna elke voorstelling van Velter voor. De personages in zijn werk lijken vertrouwde figuren, maar toch zijn ze niet geheel te plaatsen. Ze hebben context, weinig achtergrond, geen duiding van plaats en tijd: het gaat vaak om de mens in een kritieke situatie. Mensen spelen in mijn werk een belangrijke rol. Elk mens is een wereld op zich. Dat vind ik interessant. Wat zit daar achter? Mensen houden hun werkelijke gevoelens en emoties vaak verborgen. Ik zoek naar een beeldtaal, een code om ze toch te laten zien. Zo moet de toeschouwer de rode bolletjes en de ragfijne naaldjes ook zien als zichtbare codes voor onzichtbare gevoelens of emoties.
Lut Vanden Eede: Het werk van Yves Velter brengt steeds een discussie teweeg, het laat niemand onberoerd. Het zijn werken met ruimte voor interpretatie. Dat vind ik zo mooi. Bedrijven die de kunst van Velter uitkiezen schuwen de discussie niet, en dat kan voor verrassende - al dan niet diepgaande - gesprekken zorgen. Ieder heeft zijn eigen kijk, zijn eigen beleving.
Alle figuren in Yves werk zijn onherkenbaar anoniem. Het zijn allemaal bestaande personen, omdat ik mij dan beter kan inleven in hun leefwereld. Maar ik heb niet de noodzaak om over de persoon zelf iets te vertellen. Alleen over hun fascinatie, hun verlangens, hun probleem of hun onmacht. Aldus Yves. Het lijken silhouetten, zonder neus of mond en kijken gecodeerd. Hun ogen of gehele gezicht bevat een materiaal met een symbolische waarde. Soms zijn het stukken tekst uit brieven die zijn autistische tante schreef; onleesbare, onbegrijpelijke teksten voor iedereen behalve de auteur, die creëerde haar eigen taal. En dat doet een kunstenaar als Yves ook. Hij creëert zijn eigen beeldcodes.
